خب..:)..

همونطور که گفته بودم چند وقتی پست هایی که میزنم در مرود سفر جهادی به کرمان هست..این پست،پست دومی هست که در رابطه با این سفر میزنم..

در پست اول نوشتم که پس از اماده کردن اردوگاه ،مهمانان ما که همان دانش اموزان جنوب کرمان (کهنوج،رودبارو...)بودند از راه رسیدند و شام رو خوردند.پس از خوردن شام برگه هایی دستشان دادیم تا

مشخاتشون رو کامل بنویسند و مهارت هایی که دارند چون قرار بود 10 روز مهمان ما باشند و برنامه های متنوعی براشون داشتیم.طبق برنامه ای که چیده بودیم و ماه رمضان هم بود در این ده شب نباید

میزاشتیم بخابن و تا سحر بیدار بودن..شب اول براشون رزم شب گذاشته بودیم و باید بضورت گروهی و پیاده به سمت گلستان شهدا کرمان حرکت میکردند که عکسهای مربوطه رو در زیر خواهید دید..

در راه شعر میخاندند و سینه زنان به سمت گلستان شهدا میرفتیم..انجا هم یکی از طلبه های عزیز و خوش صدا مداحی میکرد و بچه ها سینه میزدند..در جوار شهدا گمنام کرمان..حس و حال خوبی داشت..

بعد از خستگی سحری می چسبه..:)

سلام.از این پست به بعد تصمیم گرفتم در مورد سفر جهادیم در ماه رمضان سال91 به کرمان براتون بگم.سفری که با گروهی جهادی از قم
همراه بودم.سفری بود خیلی عالی که به تجربه هام اضافه کرد.
گروه جهادی سفیر.اسم گروهی که چند سالی در کرمان و مخصوصا مناطق جنوب کرمان که واقعا مناطق محروم هستند در حال خدمت
رسانی و تبلیغ هستند.گروهی از روحانیون و طلبه های جوان و با ذوق.

این گروه از سال 85 شکل گرفته که در حال حاضر 600 طلبه عضو اون هستند و سیاستش گسترش فرهنگ علوی و مهدوی و حسینی درقالب گفتمان امام روح الله و حضرت آقا در مناطق مختلف کشور و در آینده در سطح جهان هست.نمونه ای از کارهای این گروه که سال 90
در شهرستان کهنوج کرمان اجراشد.برگزاری یک نمایشگاه سمعی بصری بود که با استقبال فوق العاده و بی نظیر مردم مواجه شد... 

این گروه خودش رو در فعالیت های مذهبی فقط گیر ننداخته و کارهای عمرانی هم نیز در این مناطق محروم انجام داده است.

این گروه در سال 87 نامه ای به محضر حضرت اقا نوشت با موضوع فعالیت هاشون و مشکلات مناطق محروم شهرستان های جنوب استان

کرمان که مورد عنایت حضرت آقا قرار گرفت و به برکت عنایت آقا کارهای عمرانی خیلی زیادی (حدود 6 میلیارد) در مناطق انجام شد..

ضمنا حضور خانم ها هم تو مجموعه سفیر نسبت به سطح فعالیت خانم ها در مباحث فرهنگی این شکلی کم نظیره و حدود دویست

خانم با مجموعه همکاری دارن..و در اخر اینکه مسئول گروه جهادی تبلیغی سفیر دوست خوب و همبلاگیمون جناب شبر هستند که

انشاالله خدا حفظشون کنه..:)

دربرنامه و طرح سلمان فارسی کرمان که خودم به عنوان عکاس حضور داشتم به عینه شاهد فعالیت های این گروه بودم که حتی از طرف

صدا و سیما مستندی ساخته شد که از شبکه ی یک سیما پخش شد که انشاالله فیلمش رو هم برای دانلود خواهم گذاشت..

در این پست و پست های اینده کارهاو فعالیت های این گروه رو بصورت تصویری به نمایش خواهم گذاشت تا بیشتر با این گروه اشنابشید..

(اماده سازی مکان برای حضور دانش اموزان مناطق جنوب کرمان)

باریک الله چه پسر خوبی :دی

خسته نباشی حاجاقا:)

حاجاقا حسن(جناب شبر خودمون)تو ماه رمضون کی شربت میخوره؟؟؟!!

و این هم استراحت بعد از کار:)

و اما بعد از تلاش های بسیار مهمانان از راه میرسند...

و ما شام رامهیا میکنیم..:).(تخم مرغ گوجه)

حاجاقا شبر خسته نباشی برادر..:)

بح بح...چه خوشمزه بودا..جاتون خالی:)

اخی به خودت نرسید حاجاقا..:دییی

این بود پست اول در مورد این سفر..انشاالله در پست های بعدی بیشتر با فعالیت های این گروه اشنا خواهید شد..این دانش اموزان 10 روز مهمان ما بودند که کارهای متنوع و زیادی براشون انجام شد و راضی بودند..:)

لها ثانیه ها را می شمارند،سفره های هفت سین پهن است.

دست ها به دعا گشوده؛

امیدهای بیقرار،سفره های آبی ما هم پهن است...

سلام قولا من رب الحیم"یس/58"

سلام علی عباده الذین اصطفی"نمل/59"

سلام علی ال یاسین"صافات/130"

سلام علیکم طبتم"زمر73"

سلام علیک سأستغفر لک ربی"مریم/47"

سلام علیکم بما صبرتم"رعد/24"

سلام هی حتی مطلع الفجر

و چشمهای اشکبارم به نام های زیبایت می افتد....

یا سریع الاجابة

یا سرمد

یا سمیع

یا ستّار

یا سبحان

یا سرورالعارفین

سفره مان آکنده از بوی حریم حسین"ع"

و ماهی سرخ وجودمان با نام حسین"ع"معنا می گیرد و در پناه نام مهربان کریمم،

آرام میگیرد.سبزینه سفره جای خالی 14 شهید پرپرمان را پر کرده است.

راستی کنار سفره ما صبر هم هست....

صبر در انتظار فرج یار...

و او خواهد آمد....

سلامی ازمناجات های هویزه به دنیای ارتباطات بی رابطه...
سلامی از نیزار های چزابه به امواج وایرلس که رابطه ی بین ما را هر روز تیره تر میکند..

سلامی از گوشه ی کوچکی از دنیا و لی حقیقتا کل دنیا...

سلام...سلام..سلام..

ای کاش حرفهای راوی را زودتر میفهمیدم،می فهمیدم که دنیای امروز بجای اسایش،دردسر برایم ساخته است..

ای کاش می فهمیدم رابطه ای که مدرنیته است،چیزی جز قطع رابطه نیست...

ای کاش زود تر می فهمیدم که اینجا فرزندان دیگر زهرا به خدا رسیدند و تا ابد میتوانند مشتاقان یا حتی جاهلان را به کوی خود رسانند...اینجا گویی کل دنیا را خاک کرده اند..

ای کاش زود تر می فهمیدمکسانی بودند که ندای هل من ناصر ینصرنی حسین (ع)زهرا را لبیک گفتند..

ای کاش زودتر می فهمیدم شیر مردانی بودند که جام عشق را تا به انتها سر کشیدند...

حالا می فهمم کهندای یا لیتنا کنا معک را برای که سردهم؟!

و شیپور جنگ برائت را برای که به صدا در اورم..آه..آه..آه...

حالا می فهمم که وقتی آیت الله مشکینی فرمودند:من حاضرم همه ی نمازهایم را با دورکعت نماز آن شیر مردان که در اوج جنگ و بدون طهارت خواندند عوض کنم،دلیلش چیست!!

حالا می فهمم که اینجا فاصله ای بین زمین و آسمان نیست،اینجا میتوان سری به آسمان زد یا نه؟!یا نه اینجا خود آسمان است.یا نه اینجا عرش است!!!

اینجا فهمیدم که چطور مغز متفکر دنیا در مقابل نیروی الهی شهید چمران کم آورد.!

به راستی هر کس میخواهد معرفت النفس کسب کند،باید چند واحد آزادگی رادر اینجا پاس کند.

امیدوارم مثل آن دختری که زیر عکس شهید بی سر و پا،سر و پایی پیدا کرده بود،من هم روزی سر و پایی پیدا کنم..

دیگر از بوی دنیا و مدرنیته بودن و غرب زدگی بیزارم..

دیگر میخواهم خودم باشم...گویی با دیدن رشادت های جوان های ایرانی نسل گذشته به خودم آمدم...آخر رسم ما نمک خوردن و نمکدان شکستن نیست!

ما رسممان این است که اگر کسی حتی یک وعده غذایی مهمانمان کرد حداقل یک وعده اورا میهمان میکنیم...

حالا که فهمیدم کسانی بودند که برای ما از جان و مال و خانواده یشان گذشتند..

پس حداقل وظیفه ی من این است که به آنها پشت پا نزنم..

پ.ن:شهدا شرمنده ایم..

اید کسی را فراموش کرده­ ایم!

? أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکرِ اللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَ لَا یکونُوا کالَّذِینَ أُوتُوا الْکتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَکثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ?

شاید کسی را فراموش کرده­ایم!

مادر را دیده­ای که چه سان از فرزند نوخاسته­اش چشم بر نمی­دارد و هر جا که او گام­های سست و لرزانش را می­گذارد، بی ­اختیار یک گام از او جلوتر می­دود؟ کودک را دیده­ای -کودک تازه متولد شده را-که هنوز هیچ  پناهگاهی نمی­شناسد، چه سخت می­گرید و بی­تابی می­کند و در پس او مادر و پدرند که از بی قراری کودک بی­تابند؟ هر روز و هر شب از برای لحظه­ای به خواب رفتن نوزاد  چشم بر روی چشم نمی­گذارند و سرانجام این خستگی است که پلک­ های سنگینشان را به هم می­دوزد و دوباره با شنیدن آهنگ گریه­ی نوزاد به جدال با خواب در می­افتند. به راستی این چه حسی است که این­چنین سختی و دشواری زندگی را بر پدر و مادر شیرین و خوشایند می­سازد؟ این کدامین حلقه از سلسله جنبان  محبت است که این­گونه بر گرداگرد کودکی می­پیچد و او را فصل مشترکی می­کند از عاطفه ی زوجی بر ثمره ی وجودیشان؟ مگر می­شود که روزی بگذرد و پدر با دیدن کودکی که دست در دستان والدینش دارد، یاد فرزندش نیفتد یا مادر اگر چیزی برای کام خود خواسته، قبلاً آن را برای کودکش نخواسته باشد؟!

با این مقدمه، شاید کلام امام رضا علیه­السلام را بهتر درک کنیم که فرمودند:

«… امام، پدر دل­سوز است… امام (هم­چون) مادرِ نیکوکار، نسبت به طفلِ کوچک است.»[1]

هیچ­کس در دل­سوزی و شفقت مادر نسبت به فرزند شیرخوارش تردید نمی­کند؛

اما آیا کسی یاد می­کند امامی را که دل­سوزیش به حال ما بیش از آن مادر است؟!

چشم به راهی مادر، در هنگامِ بازگشت فرزندِ دور از وطن را دیده­اید؟

آیا یاد کرده­اید از امام زمان ِخود که بیش از مادر، چشم به راهِ بازگشتِ ما به سوی خویشتن است؟

چه شده که تعلقات دنیوی ما را در تله­ی خود گرفتار کرده­است­؟

چه شده که به این و آن دل بسته­ایم و از دل­بند حقیقی عالم غافل شده­ایم؟

آیا در قلبِ خود جایی برای امام عصر علیه­السلام خالی گذارده­ایم؟

? أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکرِ اللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَ لَا یکونُوا کالَّذِینَ أُوتُوا الْکتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ …?[2]:

? آیا هنگامِ آن نرسیده که دل­های مؤمنین برای خدا خاشع گردد و نباشند همانند آنان که قبلاً کتاب بر آن­ها نازل شد؛ پس دورانی طولانی بر آن­ها گذشت و دل­هایشان سخت شد…?

نکند که ما هم مانند گذشتگان، در اثر روزمرّگی زندگی چنان محو زرق و برق دنیا شده­ایم که خاطرمان از یاد مهدی علیه­السلام تهی شده باشد؟

نکند که طولانی شدن غیبت، ما را مصداقِ ? فَطالَ عَلَیهِمُ الاَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُم ?[3] کرده باشد؛ قساوت قلب در اثر طولانی شدن دوران غیبت را به ما نسبت دهند و ما را با اهل کتابی هم­سان کنند که قصد جان پیامبرانشان می­کردند!

بیا امروز من و تویی که هر روز و هر ساعت به هزاران زیبایی دنیا اندیشه می­کنیم،
اکنون و در این ساعات و لحظات پربرکت، بر دل خویش نظر افکنیم.

هیهات که دل ما را زنگارِ بی تفاوتی و غفلت نسبت به امام زمان علیه­السلام پوشانده باشد؛

بیایید قدری بنشینیم و با خود حدیث نفس کنیم:

آیا قلبِ ما در طولِ روز، به یاد حضرت مهدی علیه­السلام می­تپد؟

آیا دلمان می­سوزد که جوانی مان گذشت و روی آن ماه طلعتِ خدایی را ندیدیم؟

آیا دلمان به سان پرنده­ای به سوی آن غایب از نظر پر می­کشد؟

که امام حسن عسکری علیه­السلام فرموده­اند:

« فرزندم مهدی! بدان که دل­های مردمان با اخلاص و طاعت پیشه، به­سان پرندگانی که به سوی آشیانه پر می­کشند، مشتاقِ تو هستند.»[4]

اگر نه چنین­ایم که دل هایمان با شنیدن نام مهدی علیه­السلام کنده شود؛

اگر در طولِ روز و شاید هفته و ماه، دلمان به سوی آن عزیز پر نمی­کشد؛

باید که در این ایام فکری به حال ِخود کنیم.

ای که پنجاه رفت و در خوابی                                 مگر این پنج روزه دریابی

هنوز دیر نشده!

توسّلی، توجّهی و دعایی بر سلامتی و فرجش

که اوست مهربان تر از مادر…